Berichten
Het is vrijdagmiddag als ik me meld bij een van de vele medewerkers van de Genius Bar van het Apple iCentre in Oberhausen, voor een reparatie van mijn iPhone. De camera is defect, een bekend feit in een bepaalde serie waar ook mijn mobiel onder valt en wordt nu kosteloos vervangen.
Nadat ik me heb gemeld kan ik aan een tafel plaatsnemen waar een andere medewerkers zich na enige tijd bij me meld en het probleem doorneemt. De camera wordt door de reparatie-afdeling vervangen en dat gaat drie tot drie-en-een-half uur duren. Uiteraard moet ik mijn iPhone daartoe achterlaten. De medewerker vraagt of er nog iemand met mij mee is die ze bij vragen kunnen bellen. Nee, ik ben alleen gekomen en heb ook geen ander toestel bij me. We zullen het zo moeten doen.
Nu dringt pas het besef tot mij door dat ik zonder mobiel niets heb, niet bereikbaar ben, geen tijd bij me heb. Ik doe werkelijk alles met mijn smartphone: het is mijn agenda, het is mijn horloge, ik gebruik het voor de mail. om foto’s te maken, om bereikbaar te zijn….wat doe ik er eigenlijk niet mee?
Direct na dit besef schakelt er in mijn brein een ander radertje in en zie ik het voordeel ervan in om ruim drie uur zonder mobiel te zijn. Niet even snel berichten checken, op Facebook kijken, de Whatsapp nakijken of andere afleidingen. Nee gewoon drie uur lang alleen vertrouwen op je eigen zintuigen, in het nu zijn en niet de slaaf zijn van dat apparaat.
Wandelen
Het is mooi weer, het zonnetje schijnt en ik loop door het gigantische winkelcentrum Centro snel naar buiten om daar lekker te genieten. In de verte rijst de Gasometer hoog de lucht in, ben benieuwd wat het is en besluit daar eerst eens heen te lopen. Tijd genoeg immers. Het bouwwerk is van dichtbij nog imposanter dan het op afstand al lijkt. Een erfenis uit de industriële revolutie en karakteristiek in de omgeving.
Loop via het aangrenzende klimbos naar de wandelkade langs het Rhein-Herne kanaal. Een trein met een gigantische hoeveelheid wagons dendert over de oude spoorbrug waar ik zo onderdoor loop. Een mooi stukje oud ijzer en wil er een foto van maken, helaas ik ben onthand zonder mijn iPhone.
Een eind verder ligt de ‘moderne’ brug waar de weg overheen loopt. van de onderkant vormen de imposante stalen H-balken een bijzonder tafereel. Aan deze zijde ligt op de onderste H een hoop steenkool, vermoedelijk van een overladen binnenvaartschip afgeroomd.
Weer iets verder een wandel/fiets brug over het kanaal. Een grote spiraal van de ene naar de andere kant. Een moeder met kinderwagen en haar dochterje blijven middenop stil staan. De kleine meid roept en zwaait naar de binnenvaartschipper die het dek aan het schrobben is, hij zwaait terug en vervolgt zijn werk. Het dochterje is helemaal blij want ‘hij zwaaide terug’.
Ik loop verder en kom bij het park Schloss Oberhausen, een net getrouwd stel maakt met hun vrienden foto’s. De bruidegom en zijn vrienden staan op en tussen de stalen poten van de brug, de fotograaf waarschuwt ze geen gekke dingen te doen als het te glad is. Dit wort beslist een mooi plaatje, de compositie klopt, ben eigenlijk wel benieuwd naar het eindresultaat maar verwacht niet dat ik dat ooit te zien krijg.
Verderop komen een paar kanovaarders aan peddelen, stijf langs de kaderand om het grotere scheepvaartverkeer niet te hinderen en er geen last van te hebben. Al vraag ik mij af wat de golfslag doet als zo’n grote binnenvaarder voorbij komt.
Heb nog steeds geen idee van tijd en gevoelsmatig loop ik maar weer terug richting Centro. Heb wel zin om even wat te drinken.
Koffie
Zoek mij een mooi terras uit met uitzicht op Legoland en de Gasometer. Lekker in het zonnetje genieten van een “Kaffee crema mit Torte”. Heb gekozen voor een vruchtentaart met ondermeer bosbessen en aardbeien. Ik neem een hapje en laat de smaak op mij inwerken. Neem de tijd voor mijn koffie en kijk rond over het terras. Voor mij zitten man en vrouw met hun mobiel te ‘spelen’, even later voegt hun dochter zich bij hen en tovert ook de mobiel voor de dag. Gepraat wordt er vrijwel niet. Iets verderop zit een wat ouder stel, zonder mobiel, te genieten van een lekkere sorbet.
Ik besef me dat het eigenlijk heerlijk is om een tijdje zonder mobiel te zijn. Het is eigenlijk niet eens de smartphone maar eerder het automatisme waarmee je automatisch naar dat ding grijpt. Om berichten te lezen, Facebook te checken, Whatsapp berichten te versturen of je mail te checken. Alsof ieder bericht direct beantwoord moet worden, er direct gereageerd moet worden.
Wat ook opvalt is dat er vrijwel nergens een klok hangt. Aangezien ik ‘de tijd loos’ ben wil ik toch af en toe wel even een klok raadplegen zodat ik mij op tijd kan melden voor mijn gerepareerde iPhone. Dan ervaar je dat er buiten geen klok te vinden is. Binnen dan? Ook binnen bijna geen klok anders dan de tijd te bekijken op enkele computers die her en der in de etalage staan. Zou dat bewust zijn zodat je je, als winkelend publiek, niet laat leiden door de tijd?
Tijd-loos?
Wij zijn normaal vrijwel altijd bezig met de tijd. Zolaat wil ik weg want dan ben ik op tijd thuis voor …. Tsja voor wat eigenlijk? Is het al zo laat, ik moet nog een eind rijden en anders wordt het zo laat als ik thuis ben… Oh en dan? Ik weet het zeker het is een bewuste actie om de mensen langer te binden en de tijd te doen vergeten. Is overigens niets mee, sterker nog heb vanmiddag zelf ervaren dat dat heel fijn kan zijn.
Ik heb nu drie uur geen mobiel en geniet zonder afleiding van alles om me heen. Een heerlijke middag en toch … ik haal mijn iPhone nu maar snel op.
Het is woensdagochtend kwart over zeven, eind september en aangenaam om hard te lopen. Via de Markt loop ik het dorp uit en kom voorbij de lokale bakker, de geur van ovenvers brood komt mij tegemoet en doet mij bijna watertanden. Iets verder verlaat ik de straat en steek linksaf het buitengebied. Met elke pas kom ik dichter bij de natuur, mijn gedachten laat ik de vrije loop tot ze verdwijnen. In flow loop ik over het fietspad door het bos als ik plot opschrik van een fietsbel, een momentje maar en even later loop ik weer in een lekker tempo.
Aan het eind van het pad rechtsaf zo het prachtige natuurgebied van het Buurserzand in, ik geniet en neem de omgeving in mij op. Rechts in de wei zie ik een wit vlak dat afsteekt tegen de achtergrond van de bosrand, nog eens goed kijken leert dat er nog iets bruins voorzit, het is een ree dat rustig staat te grazen. Het kijkt even op en lijkt of we even naar elkaar kijken, daarna graast het rustig door. Ondanks dat ik dit al vaker heb gezien, is het iedere keer weer geweldig om dit waar te nemen.
Even dringt er een geur mijn neus binnen, ik vraag me af wat het is: smeulend hout, nee, staat er ergens iemand te roken, nee, wacht even, dat is gras dat ligt te composteren. De dampende hoop iets verder bewijst dat het dat inderdaad was.
Nog steeds hardlopend, hoor ik de wind die de bladeren aan de boom in beweging brengt. Voel ik de wind, die ik eerst in de rug had, nu de best doen om mij tegen te werken. Met een regelmatig tempo ga ik door, als mijn voeten om de beurt de grond raken, knispert het gruis.
Opnieuw rechtsaf zie ik rechts de heide en links een strak groen weiland. Erboven hangt een torenvalk te bidden voor het eten.
Aan het eind van het pad doemt de grote straat weer op en nader ik de bewoonde wereld weer. Een stukje rechts om daarna links weer het bos in te duiken voor een laatste stuk, langs het mais dat manshoog staat te wachten om gedorst te worden. Het tempo gaat nog even omhoog richting het dorp waar ik bij de lokale bakker weer binnenkom. Nu is het niet de geur van brood maar de heerlijke geur van, volgens mij, speculaas die mij een warm welkom heet. Tussen de marktkramen door trek ik de eindsprint naar huis.
Wat is het toch super om bewust te genieten van wat je om je heen ervaart, ziet en hoort. Gewoon in het nu zijn. Het is een mooie dag!
